Brendan McCarthy
George Miller
Mad Max: Fury Road to film, którego akcja toczy się po wydarzeniach Mad Max pod Kopułą Gromu. W rolę tytułowego Maksa wcielił się Tom Hardy. 20 listopada 2013 roku poinformowano, że premiera filmu odbędzie się 15 maja 2015 roku. Oficjalna premiera filmu w Polsce odbyła się 22 maja 2015 roku.
Produkcja[]
Serial TV Mad Max[]
Zaraz po wypuszczeniu na ekrany Mad Max'a Pod Kopułą Gromu, Miller rozważał stworzenie serialu telewizyjnego opartego na przygodach Mad Maxa. Główna rola miała przypaść australijskiemu aktorowi - Jon'owi Blake. Niestety Blake miał wypadek w 1986 roku, który pozostawił go sparaliżowanym. Plany na serial zostały zburzone. W 1995 roku, Daily Variety opublikowało artykuł w którym sugerowano powrót Mad Maxa na ekrany telewizorów w 1996 roku. Sam pomysł na serial zrodził się z faktu, że filmy Mad Max fabularnie przypominają serialowe westerny, które George Miller oglądał będąc jeszcze dzieckiem. Max, tak samo jak tytułowi kowboje napotykałby się na różnych ludzi, którym by pomagał po czym znikał tylko po to, żeby pojawić się i pomóc komuś innemu gdzieś indziej. Do stworzenia serialu przekonała go cykliczna natura tych opowieści i możliwość szerszego pokazania świata Mad Maxa, który został stworzony z dużym przywiązaniem do szczegółów w samych filmach. Kolejnym czynnikiem wpyłwającym na decyzję George Millera była postępująca technologia grafiki komputerowej umożliwiająca zastąpić tła celem pokazania tego świata bez dużych kosztów budowy scenografii.
Brendan McCarthy[]
W 1996 roku Miller zaczął zbierać ekipę scenarzystów i artystów koncepcyjnych do owego serialu, wśród nich był Brendan McCarthy - wielki fan serii Mad Max oraz twórca serialu "ReBoot", który był również emitowany w polskiej TV. Brendan zaczerpnął inspirację z Mad Maxa przy tworzeniu jednego z odcinków ReBoot'a pt. "Bad Bob" (oczywiste odniesienie do Mad Maxa). Cały odcinek wysłał do Georga Millera na kasecie VHS z dopiskiem "Co się stało z Mad Maxem?". Dwa tygodnie później McCarthy otrzymał telefon od producenta i przyjaciela Millera - Doug'a Mitchell'a, który był pod wrażeniem owego odcinka oraz faktu, że grafika komputerowa była tak zaawansowana (jak na swoje czasy). Zaproponował on spotkanie z McCarthym na którym mieli dyskutować potencjalny serial telewizijny o Mad Maxie. McCarthy był zdziwiony tym, że Mitchell i Miller chcieli stworzyć serial na podstawie losów Mad Maxa w dobie kiedy w telewizji królowały seriale typu "Herkules" albo "Xena: Wojownicza Księżniczka" przez co sam nazwał ten serial "Mad Maxową wersją Wojowniczej Księżniczki Xeny". Po usłyszeniu pomysłu Mitchella, McCarthy się sprzeciwił pomysłowi na serial i zamiast tego zaoferował im pomysł na nowy film o Mad Maxie.
Oryginalna wersja Fury Road[]
Brendan McCarthy zaproponował aby następny film miał miejsce kilka lat po wydarzeniach z Mad Max Pod Kopułą Gromu, z tym, że świat byłby w tym momencie kompletnie zdewastowany, na granicy totalnego kataklizmu a sami ludziom groziłoby zwyczajne wygnięcie. Max - mieszkający w osadzie dostarczałby pojemnik ze spermą dla głównego władcy regionu mieszkającego w potężnej wieży. Ów władca - protoplasta Wiecznego Joe - miał wykorzystać spermę by zapłodnić 14 letnią kompletnie zdrową dziewczynę celem poczęcia zdrowych ludzi, których zwyczajnie już nie było na świecie. Ostatecznie ten pomysł wyewoluował w idee Pięciu Żon więzionych przez Wiecznego Joe celem wydania mu na świat zdrowego potomka.
Ten szczątkowy pomysł został połączony z pomysłem George Millera na stworzenie filmu, w którym fabuła odbywałaby się w ciągłym ruchu, w pościgu."
Połączenie dwóch pomysłów, filmu o kobietach, które chciały uciec przed tyranem i pościgu przez Australię nawiązywało także do mitycznej opowieści o Plejadach, przy czym należy wspomnieć, że George Miller jest fanem mitologii.
Tym sposobem powstał zarys filmu w którym Max pomógłby Pięciu Żonom prowadzonym przez Furiosę w ucieczce przed Wiecznym Joe poprzez pustkowia post-apokaliptycznej Australii.
Tworzenie scenariusza[]
Scenariusz do filmu był na początku tworzony z pomocą scenarzysty o tradycyjnym zapleczu, Eric Blakeney, który jedynie powierzchownie traktował materiał Mad Maxa. Pewnego dnia McCarthy skrytykował owego scenarzystę za jego podejście za co wzamian usłyszał od niego "Co ty k**wa wiesz, rysujesz tylko komiksy" za co został zwolniony. McCarthy przejął rolę głównego współscenarzysty pomagając Millerowi zrealizować jego film. McCarthy, który był defacto autorem wielu komiksów (wśród nich bezpośrednio inspirowanego Mad Maxem 2, komiksem pt 'Freakwave') opracowywał szkice do scen od 1997 do 1999 roku aż w ten sposób zrealizował on cały film z pomocą innych rysowników. Podczas pracy nad scenariuszem w formie paneli komiksowych okazało się, że Miller miał zarysowany praktycznie cały film. We wczesnej wersji było w nim sześć "Żon" (zamiast pięciu) oraz wątek miłosny między Maxem a Furiosą. Ostatecznie zredukowano liczbę żon do pięciu ponieważ najzwyczajniej nie byłoby na wszystkie miejsca w pojeździe, natomiast wątek miłosny między Maxem i Furiosą został usunięty ponieważ uznano, że postaci po prostu nie miałyby czasu bliżej się zapoznać podczas kilku dni pościgu.
Podczas pracy nad scenariuszem mottem twórców było zdanie "Engage To Heal" (Angażować się by zdrowieć) - film miał opowiadać historię Maxa, który odzyskuje człowieczeństwo poprzez pomoc innym. Cały film został potraktowany jak film animowany, gdzie początkowo był on narysowany w formie paneli obrazkowych po czym stał się mieszanką tradycyjnego scenariusza, manifestu i dziennika z projektami wyglądu stworzonego przez nich świata.
Michael Beihn jako Max, rola Mela Gibsona[]
Po tym jak plany dotyczące serialu TV o Mad Maxie zostały opuszczone na rzecz filmu pełnometrażowego, pojawiły się pogłoski o obsadzaniu ról w filmie. W 1997 roku Mel Gibson miał otrzymać "obsceniczną" sumę pieniędzy za zagranie Maxa jednak jego zainteresowanie tą rolą zmalało po obsadzeniu go w głównej roli w "Zabójczej Broni 4". Pojawiły się pogłoski o obsadzeniu Michaela Beihna w roli Mad Maxa.
Tony Wright, Mark Sexton, Peter Pound i Nico Lathouris[]
Na początku 1997 roku, Peter Pound i Mark Sexton zostali zatrudnieni do stworzenia scenorysów i koncepcyjnych projektów. Film był w tym czasie rozrysowany do drugiego aktu kiedy McCarthy był zmuszony opuścić projekt pozostawiając cały trzeci akt w rękach Millera i Marka Sextona, który w ten oto sposób stał się głównym scenorysownikiem filmu. Scenorysy z dokumentu zwanego "Biblią Mad Maxa" zostały zeskanowane i zamienione w proste animacje z pomocą Sextona i Pound'a. Peter Pound przyczynił się do stworzenia ponad 950 paneli scenorysu i został mianowany głównym projektantem pojazdów. W 1999 roku, Tony Wright został zaproszony do Australii by tworzyć scenorysy do filmu, jednak z przyczyn osobistych musiał on opuścić projekt. Z czasem cała ekipa scenarzystów stworzyła animowany scenorys na podstawie statycznych obrazków.
W 2001 roku reżyser dotychczasowych części, George Miller ogłosił, że powstał scenariusz czwartej odsłony filmu, który znajduje się we wczesnej fazie preprodukcji. Jego budżet ustalono na sto milionów dolarów, a główną rolę ponownie miał zagrać Mel Gibson. Pierwsze zdjęcia miały rozpocząć się w maju 2003 w Namibii, ale z powodu niestabilnej sytuacji politycznej w regionie oraz wojnie w Iraku, budżet filmu zmalał o 25% co spowodowało nagłe zakończenie prac nad filmem.
W listopadzie 2006 roku George Miller oświadczył, że zamierza jednak zrealizować czwartą część Mad Maxa z Melem Gibsonem bądź też bez niego. Ponieważ Mel Gibson nie był już zainteresowany udziałem w projekcie, reżyser postanowił znaleźć inny sposób, by kontynuować serię. Kierując się ideą, że filmy o Mad Maxie są poniekąd 'mitami' opowiadanymi przez inne postacie z owego świata postanowił obsadzić młodszego aktora w roli Maxa, nie zwracając uwagi na ciągłość wydarzeń opracowaną na potrzeby tej serii. Tym sposobem spotkalibyśmy młodego Maxa w świecie, zniszczonym przez ponad 40 lat apokalipsy zamiast Maxa, który powinien się po prostu zestarzeć. Początkowo rolę Maxa miał zagrać Heath Ledger znany z Mrocznego Rycerza, niestety ów aktor tragicznie zmarł w 2008 roku. Został on zastąpiony Tomem Hardym, który wykazywał podobne odczucia jak Mel Gibson z racji swojej mrocznej przeszłości i nieprzewidywalności.
Furiosa i The Wasteland[]
Podczas długich przerw wynikających z zatrzymywania produkcji filmu scenarzyści i współpracownicy George Miller'a rozwijali świat Mad Max: Na Drodze Gniewu dając każdej z postaci swoją historię. To samo dotyczyło pojazdów, miejsc, plemion, przedmiotów, nawet gestów i języka. Tym samym stworzono kompletny świat Mad Maxa w którym parę historii zostało rozwiniętych ponad miarę.
Historia Furiosy została rozbudowana do tego stopnia, że powstał z niej osobny scenariusz opowiadający jej historię od momentu bycia porwaną gdy była dzieckiem do wcielenia jej w zastępy wojowników Wiecznego Joe. Ten scenariusz do filmu został po prostu nazwany 'Furiosa' i początkowo miał on zostać zrealizowany jako Anime oraz wydany razem z planowaną premierą Mad Max: Na Drodze Gniewu w 2012 roku. Do projektu zaprzęgnięto Mahiro Maede, który stworzył serię koncepcyjnych obrazów, jakkolwiek projekt tego anime został odwołany. W 2010 roku podczas preprodukcji Mad Max: Na Drodze Gniewu w Australii doszło do masywnych ulew, które przekształciły krajobraz z pustyni w usiane zielenią łąki co pokrzyżowało plany nakręcenia filmu w Australii. Tym samym podjęto decyzję o przeniesieniu produkcji do Afrykańskiej Namibii co spowodowało zaprzestanie prac nad dodatkowym filmem Anime o Furiosie. Jakkolwiek, scenariusz opowiadający jej losy przetrwał i został zamieniony w pełnoprawny film, który jest obecnie kręcony w Australii.
Kolejną historią stworzoną podczas przerw w produkcji Mad Max: Na Drodze Gniewu jest historia o samym Maxie pt. 'The Wasteland' ('Pustkowie'). Jest to historia napisana w formie noweli przez Nico Lathouris i opowiada ona o losach Maxa na rok przed wydarzeniami w Mad Max: Na Drodze Gniewu. Rzekomo jest to historia niezwykle mroczna wyjaśniająca czemu Max jest kompletnym wrakiem człowieka w Mad Max: Na Drodze Gniewu. Owa nowela została przekształcona w pełnoprawny scenariusz, jakkolwiek nie ma obecnie planów na jego realizację.
Próba sfilmowania w Australii.[]
W październiku 2009 roku ostatecznie potwierdzono, że zdjęcia do czwartej części Mad Maxa rozpoczną się na początku 2010 roku w Broken Hill w Australii. Lokalne władze ogłosiły wsparcie rządowe dla tego projektu co zaowocowało budową studia filmowego w opuszczonej elektrowni w Broken Hill. Dodakowo zbudowano drogi do testowania pojazdów oraz ćwiczenia popisów kaskaderskich w Broken Hill. Infrastuktura potrzebna do przeprowadzenia produkcji została umieszczona w Broken Hill co miało zaowocować zastrzykiem pieniędzy dla lokalnych społeczności oraz przywrócić popularność miejscu w którym nakręcono drugą część cylku - Mad Max 2: Wojownik Szos. Niestety w 2010 roku natura pokrzyżowała plany filmowcom. Niespodziewane deszcze przetoczyły się przez pustynny krajobraz zamieniając go w łąki usiane kwiatami, co w żaden sposób nie nadawało na miejsce do kręcenia post-apokaliptycznego filmu. Produkcja filmu zasięgnęła wiedzy mieszkańców, którzy stwierdzili, że nie widzieli takich deszczów od lat i krajobraz nie wróci do poprzedniego stanu w przeciągu roku. Mimo wszystko, George Miller poprosił WB - studio filmowe głównie finansujące całą produkcję - aby poczekać 18 miesięcy, żeby zobaczyć czy krajobraz się zmieni, a w tym czasie on sam dokończyłby pracę nad innym filmem, którego premiera miała być w 2012 roku - Happy Feet 2.
George Miller otrzymał pozwolenie i produkcja się zatrzymała po raz kolejny, jakkolwiek krajobraz nie zmienił się wcale, więc podjęto decyzję o przeniesieniu produkcji jeszcze raz do Afrykańskiej Namibii gdzie ostatecznie rozpoczęto zdjęcia w 2012 roku.
Produkcja w Namibii[]
Zdjęcia w Namibii trwały 180 dni i były one bardzo ciężkim sprawdzianem dla całej ekipy zaangażowanej w ten film. Począwszy od aktorów, przez pojazdy i zakończywszy na samej logistyce, problemy jawiły się na każdym kroku. Z racji tego, że sam film został zaprojektowany jako seria obrazków, których George Miller kurczowo się trzymał, samo filmownie okazało się wręcz kuriozalne gdzie często filmowano dosłownie kilka sekund po całodniowym ustawianiu sceny. Aktorom było bardzo ciężko odnaleźć się w scenach ponieważ tego typu filmowanie było kompletnie wyrwane z kontekstu. Fakt, że George Miller miał cały film ułożony scena po scenie w głowie nie pomagał aktorom, którzy nie mieli takiej wiedzy z racji operowania ze szczątkowym scenariuszem wzbogaconym o obrazki. Tom Hardy wkroczył w konflikt z reżyserem bo prostu nie rozumiał co się od niego wymagało w poszczególnych ujęciach, jakkolwiek wykonał on swoją pracę po czym po obejrzeniu całości publicznie przeprosił George Millera za to, że wątpił w jego możliwości.
Konflikt Toma z aktorką wcielającą się w rolę Furiosy - Charlize Theron także stał się dość zaostrzony i publiczny poprzez narastające napięcia na planie filmowym. Charlize to zorganizowana aktorka pojawiająca się na planie o wymaganych przez nią godzinach, natomiast Tom taki nie jest co bardzo często spowalniało filmowanie scen w i tak trudnych warunkach gdzie aktorzy nie robili nic przez cały dzień po czym byli proszeni grać przez kilkanaście sekund. Doprowadziło to do fizycznej konfrontacji między Tomem i Charlize, która zakończyła się zakazem zbliżania się do siebie owych aktorów przy czym Charlize Theron zagroziła odejściem z planu filmowego. Została jednak przekonana przez producentów i dokończyła zdjęcia. Ta para aktorów do dziś nie darzy siebie sympatią.
Pojazdy zbudowane na potrzeby filmu w Australii musiały zostać zmodyfikowane aby poradzić sobie z warunkami w Afryce co często oznaczało wymianę części, zawieszenia, czasem nawet całych silników, które najzwyczajniej się przegrzewały. Dodatkowym problemem był fakt, że te pojazdy mimo poprzednich testów w Broken Hill nie były pojazdami wyczynowymi. Większość z nich miała być po prostu zdolna do jazdy i nic poza tym co w ciężkich warunkach czasem było zbyt dużym wymaganiem. Na szczęście zastępy mechaników radziły sobie z tymi problemami na planie filmowym i zdecydowana większość popisów kaskaderskich została rzeczywiście wykonana naprawdę tylko z niewielką pomocą efektów komputerowych.
Powrót do Australii[]
Po 180 dniach kręcenia na pustyni w Namibii produkcja została zaskoczona decyzją studio filmowego aby jak najszybciej wydać obraz w okrojonej formie, nie zawierającej żadnych scen kręconych w Cytadeli. Cały film miał być po prostu wielkim pościgiem bez widocznego początku ani końca. George Miller kategorycznie się na to nie zgodził, gdyż taka decyzja wynikała z kompletnego braku zrozumienia scenariusza filmu. George Miller i jego pracownicy zawzięcie walczyli aby dokończyć filmowanie brakujących scen, co im się ostatecznie udało i zdjęcia (mylnie określane często 'reshoots' - powtórnym filmowaniem) zostały wszczęte na planach filmowych w Sydney.
Montaż[]
Po ostatecznym zakończeniu zdjęć przyszła pora na montaż filmu. Zadanie to spadło na żonę George Millera, Margaret Sixel. Została ona po części wybrana ponieważ nigdy wcześniej nie pracowała nad filmem akcji, więc miała unikalne podejście do montażu. Stanęło przed nią syzyfowe wyzwanie przebrnięcia przez 400 godzin materiału nagranego z wielu kamer jednocześnie aby znaleźć ujecia najlepiej pasujące do scenopisu stworzonego 15 lat wcześniej. Zastosowała ona wiele ciekawych technik, min. utrzymanie akcji w samym środku ekranu przez co przy szybkich zmianach ujęć oko skupiało się na tym samym miejscu zamiast wędrować. Pomagało to w śledzeniu szybkiej akcji na ekranie. Oprócz tego zastosowała ona zabiegi znane z poprzednich części Mad Maxa np manipulacja klatkami filmowymi i prędkością odtwarzania. Akcja filmu, zwłaszcza na początku jest starranie ukształtowana poprzez usuwanie klatek filmu w newralgicznych miejscach. Dean Semler - główny operator kamery oznajmił, że praktycznie cały film nie jest odtwarzany z oryginalną prędkością nagrań, sceny są zawsze albo przyspieszone albo spowolnione do pewnego stopnia.
Pomimo bucznych deklaracji reżysera i ludzi pracujących nad tym filmem, zawiera on bardzo znaczną liczbę efektów komputerowych. Praktycznie każde ujęcie jest w jakiś sposób 'poprawione', poczynając od tła, usuwania śladów kół na piasku, zamiana nieba, a kończąc na kolorze oczu postaci a czasem nawet komponowaniu całych ujęć z różnych nagrań poszczególnych aktorów. Jakkolwiek, prawie wszystkie popisy kaskaderskie zostały wykonane naprawdę z pominięciem sceny w burzy piaskowej, która w większości została stworzona przy użyciu zielonego tła i komputerów.
Należy wspmnieć, że oryginalnym zamysłem reżysera było nagranie całego filmu w natywnym 3D, czyli za pomocą kamer steroskopowych. Niestety ówczesna technologia nie dawała takiej możliwości z racji ogromnych rozmiarów prototypowych kamer, które zostały specjalnie stworzone na potrzeby tego filmu. Ostatecznie zrezygnowano z tego pomysłu i zamieniono go na umieszczenie małych i względnie tanich kamer Canon 5D gdzie tylko się dało. Co w rezultacie dało ogromną liczbę godzin materiału, z którym potem musiała się zmierzyć Margaret Sixel.
Brakujące sceny[]
Praktycznie cały film został zmontowany co do joty wg scenopisu. Podczas kręcenia nie było miejsca na improwizacje, wszystko musiało się zgadzać dokładnie z tym co było na papierze, w efekcie czego jedynie trzy sceny zostały usunięte z filmu. Można je obejrzeć w wydaniu Blu Ray i pokazują one kolejno:
- Kobietę porzucającą swoje dziecko aby dostać się do Cytadeli.
- Wiecznego Joe rozkazującego swoim armiom aby przeczesać całą pustynię
- Maxa i Furiosę przygotowujących się do powrotu do Cytadeli
Premiera i nagrody.[]
Film został wprowadzony na ekrany w Polsce 22 Maja 2015 roku. W pierwszym tygodniu wyświetleń został on zdeklasowany przez niejaki Pitch Perfect 2, jednak dowodem na wielkość tego filmu jest fakt, że został on nominowany do 10 kategorii w 88 rozdaniu nagrów Oscara z czego wygrał on w 6 kategoriach. Oprócz tego zebrał on niezliczoną ilość nagród w różnorakich konkurasach jednocześnie przynosząc ok 367mln dolarów zysku przy wkładzie 150milionów na produkcję.
Czarno-biała wesja filmu.[]
Półtora roku po wydaniu kinowej wersji filmu George Miller wydał specjalną edycję filmu pt 'Black and Chrome'. Jest to specjalna czarno-biała wersja filmu zainspirowana starym kinem akcji, na którym wychowywał się reżyser oraz specyficzym podejściem do montażu, którego doświadczył podczas produkcji Mad Max 2. Otóż podczas nagrywania muzyki do drugiej części przygód Maxa używano bardzo taniej wersji filmu, tzw 'slash dupe', który był czarno biały, nie zawierał ścieżki dialogu i miał bardzo wysoki współczynnik kontrastu. George Miller był zafascynowany tym jak kompletny brak dialogów, sam obraz i szczątkowa muzyka są wciąż w stanie przekazać esencje filmu. Podczas montażu Mad Max: Na Drodze Gniewu, reżyser więc proprosił głównego kolorystę aby przygotować wersję filmu wyglądającą w ten właśnie sposób aby sprawdzić czy film jest wciąż zrozumiały jako niemy, czarnobiały film. Okazało się, że jest i postanowiono ogłosić wydanie czarno-białej wersji Mad Max: Na Drodze Gniewu.
Jakkolwiek początkowo oznajmiono, że będzie to wersja, która nie będzie zawierać żadnego dialogu. Mieliśmy doświadczyć samej muzyki i ryków silników przy czarno-białym obrazie z wysokim kontrastem. Pewien użytkownik Reddit zainspirowany tą wiadomością postanowił wziąć na siebie obowiązek stworzenia takiej wersji filmu zanim zostanie ona oficjalnie stworzona, czego dokonał usuwając dialogi z filmu, zmieniając kolorystykę i nazywając nieoficjalną całość "Mad Max: Black and Chrome Edition".
Najwidoczniej owa nazwa przypadła George Millerowi do gustu i ją wykorzystał przy wydaniu oficjalnej wersji 'Black and Chrome', jednak ta oficjalna wersja nie była niema. Całość ścieżki dźwiękowej pozostała bez zmian, pomijając lepszy mix audio, przez co otrzymaliśmy wersję filmu, która jest po prostu czarno-biała z mocniejszym kontrastem.
Ciekawostki[]
- w filmie występuje 88 pojazdów 'postaci', które z racji, że mają swoje duplikaty i różne wersje podnoszą liczbę pojazdów w filmie do ok 150.
- Ponowne pojawienie się wcześniej zniszczonego 'Interceptora' w filmie wprowadziło niemały zament wśród fanów, którzy do dziś próbują zrozumieć jakim cudem ten pojazd wrócił na ekran. Okazuje się, że wg George Millera i oficjalnego komiksu wydanego razem z filmem Max po prostu zbudował sobie nowego 'Interceptora' po tym jak stary uległ samozniszczeniu.
- Główny pojazd Wiecznego Joe - 'Gigahorse' posiada dwa silniki V8 w konfiguracji W16 z szacowaną mocą ok 1200 koni mechanicznych. Moc była tak wielka, że specjalny adapter przenoszący moment obrotowy z silników na skrzynię biegów niszczył się praktycznie po każdym dniu filmowania.
- Aktorka grająca rolę jednej z żon "Capable" to Riley Keough. Jest ona wnuczką Elvisa Prestleya i poślubiła kaskadera grającego niewidomego gitarzystę 'Doof Warrior'a'.
- Charlize Theron przypadkowo złamała nos Tomowi Hardy podczas jednej ze scen walki.
- Aktor wcielający się w postać 'trepa' 'Nux', Nicholas Hoult, nauczył się szydełkować na planie filmowym. Podobno z nudów ponieważ ustawianie scen trwało tak długo, że musiał się czymś zająć.
- Tom Hardy to fan bransoletek, więc postanowił włączyć tę część ubioru do stroju Maxa. Oprócz tego nauczył się je wiązać na planie filmowym i obdarowywał nimi obsadę i produkcję filmu.
Obsada[]
- Tom Hardy jako "Mad" Max Rockatansky
- Charlize Theron jako Imperator Furiosa
- Nicholas Hoult jako Nux
- Hugh Keays-Byrne jako Immortan Joe
- Nathan Jones jako Rictus Erectus
- Zoë Kravitz jako Toast
- Riley Keough jako Capable
- Rosie Huntington-Whiteley jako Splendid
- Abbey Lee Kershaw jako The Dag
- Courtney Eaton jako Fragile
- Josh Helman jako Slit
- Jennifer Hagan jako Miss Giddy
- iOTA jako Coma-Doof Warrior
- John Howard jako The People Eater
- Richard Carter jako the Bullet Farmer
- Megan Gale jako Valkyrie
- Angus Sampson jako Organic Mechanic